2. "Niezbędnik obserwatorów gwiazd" - recenzja książki

Niezbędnik obserwatorów gwiazd
Autor: Matthew Quick
Rok wydania: 2012
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 313
ocena: 6+/10
ocena zapachu: 8/10 :D
narracja: pierwszoosobowa

 Witam!

Byłam mile zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że w poniedziałek mam trochę wolnego czasu, więc postanowiłam w pełni go wykorzystać. Przygotowałam dla Was recenzję kolejnej książki Matthew Quick’a – Niezbędnik obserwatorów gwiazd. Gdy ją skończyłam (a przeczytanie tej lektury zajęło mi jedno grudniowe popołudnie), miałam mętlik w głowie i nie potrafiłam stwierdzić tak naprawdę, czy podobała mi się ta książka.

„Witajcie w Bellmont, gdzie rządzą czarne gangi oraz irlandzka mafia (zależy od dzielnicy) i gdzie mieszka Finley. Jego dziadek nie ma obu nóg, ojciec pracuje na nocną zmianę, a matka zginęła w okolicznościach, o których nikt nie chce mówić. Finley też nie chce mówić – odzywa się tylko wtedy, gdy musi. Woli grać w koszykówkę. Jedyną osobą, która rozumie Finleya, jest jego dziewczyna Erin. Oboje co wieczór spotykają się na dachu jego domu, patrzą w gwiazdy i marzą o tym, aby wydostać się z piekła, jakim jest Bellmont. Pewnego dnia trener Finleya prosi go o dziwną przysługę…” (opis wydawnictwa)

Finley, zwany też Białym Królikiem, to osiemnastoletni chłopak, który kocha grać w koszykówkę i ciężką pracą „nadrabia” brak talentu. Chłopak spędza dużo czasu ćwicząc, a ponieważ jest niegroźny i posłuszny, jego trener nadto wykorzystuje ten fakt. Jest przeciętnym chłopakiem z problemami i marzeniami. W dodatku, jest małomówny, co czyni go, jako postać trochę bezbarwnym. Jego najlepszą przyjaciółką jest Erin, która również gra w kosza. Moim ulubionym bohaterem zdecydowanie był Numer 21. Uważam, że jest najciekawszą i najbardziej przemyślaną postacią, z własnym, wykreowanym światem, co czyni tą książkę bardziej intrygującą. 
 Gdzieś między rozdziałami wkrada się kilka tajemniczych wątków, z zabarwieniem kryminalnym, co „pchnęło mnie” do zakończenia. Lekkość i prostota zdań pojedynczych to chyba cecha szczególna pióra pana Quick’a. Podobnie i proste dialogi, które sprawiają, że książkę czyta się jeszcze szybciej.  

Niezbędnik… nie był oszałamiający. Nie poruszył mojego serca, choć jestem bardzo emocjonalną osobą. Nie zapadł mi głęboko w pamięci. Fabuła jest ciekawa i porywająca, ale wykorzystanie pomysłu pozostawia wiele niedosytu.

Myślę, że książka mogłaby się spodobać osobom, które lubią czytać o zwykłym życiu mało skomplikowanych ludzi. Nie jestem wymagającym czytelnikiem, nie przeszkadzają mi historie zwykłych ludzi niewyróżniających się zbytnio (sama z resztą taka jestem), ale wolę jednak poznawać ludzi bardziej od ich emocjonalnej strony. I nie przepadam za „skąpcami” słów (tak z resztą opisał siebie główny bohater). Nie znienawidziłam Finley’a. Brakowało mi tego utożsamiania się z bohaterem. Przez to nastolatek wydawał mi się po prostu obojętny.

Jeśli ktoś poszukuje pozytywnej, ciekawej, ale szybkiej książki, w której brak jest zawiłości i braku wylewności emocji, to polecam tą lekturę. Natomiast mi nie przypadła do gustu.

To tyle co mam do przekazania o Niezbędniku obserwatorów gwiazd. Nie chcę też pisać jakoś bardzo długo, ponieważ uważam, że każdy powinien sam ocenić to dzieło. Nie mam na celu obrażania w jakikolwiek sposób tej książki czy krytykować ją. Każdy lubi co innego i jest to w pełni normalne. To  czyni nasze życie mniej nudnym. :)

Jeśli mam porównać Niezbędnik… do Wybacz mi, Leonardzie, to pierwsza książka wypada słabiutko, odkąd Leonard stał się jedną z moich ulubionych fikcyjnych postaci. Ale, skoro Niezbędnik obserwatorów gwiazd przeczytałam dużo wcześniej, oceniam go na mocne 6.

Chętnie poczytam Wasze opinie na temat tej książki.  

Dziękuję, miłego dnia!